MUM IŞIĞI

Yazmadıkça yazamıyorum.
Yürümedikçe koşmaya olan inancımı kaybediyorum.
Uyanmaya çalışmadıkça daha çok uyumak istiyorum.
Şükürler olsun, okumaktan bıkmadım.
Hava gri ve
mum ışığı yetmiyor bazen, evin içini aydınlatmaya
Çok yağmur yağıyor.
Yağmur çok yağdıkça içimdeki öfke sönüyor.
Diyorum ki, kendime
ne ara bu kadar kargaşa yarattım.
Ne ara kendimi bilmez, dinlemez oldum..
Ne ara bu kadar kalabalığa karıştım.
Kendimi kaybettim.
Yağmurda ıslanmak, güneşte ısınmak dururken,
ben giden hayatı pencereden izler oldum.
Sonra düşündüm.
Belki de şu sıralar pencereden dışarı bakıp,
okuduğum kitaplarda altını çizdiğim cümleler üzerine düşünmek istiyorum.
Islandığım günlerin hatrına, yağmuru içimde hissetmek,
umut ettiğim şeylerle güneşe sarılmak istiyorum.
Güneş yokken bile ona sarılmanın hazzını yaşamak istiyorum.
Güzel olacak şeylere inancımı yitirmek istemiyorum.
Dönüp mum ışığına baktım da,
güzel bir aksesuarla bütünleştiğinde nasılda güzel gözüküyor.
Sende dön bak.
Kimseye zarar vermediğinde insanı ne güzel sakinleştiriyor.
Belki de sadece bende böyle...
Biz de o sakinlikle kalalım olur mu?