BIR GÜNE HER GÜNÜ, HER GÜNE BIR GÜNÜ KATAMADIGIMDANDIR.

  Yine yazmak geldiyse ruha, sınavlar hak getire! Sadece bitecek sınavlarla, okulu özleyeceğim günleri bekliyorum... İnsanlar yoruyor ama en çokta insanı kendisi yoruyor. Sürekli kendini yönlendiriyorsun, kendin için doğru olanı seçmeye çalışıyorsun ve bu süreçte de kendini tanımaya çalışıyorsun... Kalabalık iyidir deseler de insan iç sesini duyamama raddesine geldiğinde bu  hiçte iyi olmuyor. Doğruyu yanlışı seçemiyorsun. Ayrıca insanlar sizi ne kadar severse sevsin. Sizin kendinizi ne kadar sevdiğiniz önemli. Gülüşünüz de, bakışınız da öyle ki duruşunuzda bile kendinizi sevdiğinizi hissettirirsiniz insanlara. Bu da herkesin hoşuna gitmez. Sadece o seni sevmek ister, senin kendini sevmen onun zoruna gider. Mesela geçen gece saat 3.48 kız telefonda sevgilisiyle kavga ediyor. '' Ben sana değer verdiğim için değerlisin, ben sana değer vermesem sen bir boksun.'' cümle bu kadar netti. Kavgayı dinlemedim tabi ki. Hemen etüt odasına gidip bu cümleyi bizim kızlara kurdum ve baya üzerinde durdum bu cümlenin. Kızdaki öz güven mi yoksa erkekteki güçsüzlük müydü zoruma giden bilmiyorum. Hoş çocuğun ne cevap verdiğinden haberim yok. Soramadım da malumunuz. Sadece sen bana değer vermeyi bıraktığında beni değerli hissettirecek biri çıkar karşıma ve belki de seninleyken bok çukurunda imişim derim kendime. Şimdi gökyüzüyle denizin buluştuğu uçsuz bucaksızlığı yakaladım demek geçti içimden. Velhasıl belki de mutlu değilmişiz. Mutluluğu yakalamaya çalışıyormuşuz.  Veyahut müsade etmiyorduk. İzin vermiyorduk. İzin versek belki de mutluluk çoktan bizi avuçları içine alacaktı. Belki de, belki de, belki...
  Her şey geçiyor, her şey bitiyor... Geriye hayalleriniz ve aileniz kalıyor. Beni bu zamana kadar yıpratan, düşündüren, üzen, mutlu eden, hayatımın her dakikasını farklılaştırıp, olgunlaşmama vesile olan bu iki şey oldu. Hayallerim ve ailem. Yine de bir ben varım benden geriye kalan. Beni ben yapan ise düşüncelerim ve içimde yaşatmak için mücadele verdiğim çocuk. Görsellik önemli. Ama düşünceler çok daha önemli. Ne olursa olsun bizi insan yapan fikirlerimiz, ah o düşüncelerimiz. Her gün bir önceki güne göre daha farklı bakıyorsun ve daha farklı bakmak için yoruyorsun kafanı. Sonra ne oluyor? Büyüyor, olgunlaşıyor en önemlisi güçleniyorsun. Tek problem sabır! Onu da çözdüm eğer sabredemiyorsam orada değer verdiğim, beni mutlu edeceğine inandığım bir şey vardır. Eğer peşini bıraktıysam, buna sabır da denebilir. Sabretmeye başladıysam yani savaşmak istemediğim bir şey vardır. Olmasa da olur, olmak istese de ben istemem belki de dediğimiz bir şey bu. O yüzden hayallerim de sabırsızım.
   Ve kimse sizden değerli olmasın. Bir kadın veya bir erkeğin sizi değersiz hissettirmesine müsade etmeyin. Sizi sizden başka kimse çok sevemez. Hayatınıza yol arkadaşı alın, yolunuzu kesecek arkadaşlar almayın. Ailenizi yanınıza almaya çalışın. Karşınıza geçtiklerinde bu öyle güç gösterisine dönmüyor, siz yıpranıyorsunuz. O yüzden önce hayaller ve aile. Sonra mı? Sonrasında yol arkadaşınız olsun. Olmayacaksa olmasın. Gönlünüzün güzelliği bakışlarınıza vursun... Her şeyin hayırlısı bizlerin olsun. Hayırsızı defolup gitsin. Gelsin yaz tatili, gelsin spor, gelsin deniz, kum ve güneeşş!!!

  Umutla bakın, huzurla kalın.